Tomasz Kajetan Węgierski

Tomasz Kajetan Węgierski, (ur. w 1755 w Grabowcu na Podlasiu, zm. 11 kwietnia 1787 r. w Marsylii) – polski poeta czasów Stanisławowskich, satyryk i podróżnik. Od około 1764 roku uczył się w prowadzonym przez pijarów warszawskim Collegium Nobilium. M.in. pod kierunkiem Adama Naruszewicza. W 1771 powrócił na Podlasie. W tym okresie odwiedzał białostocki dwór siostry króla, Izabelli Branickiej. Dwa lata później powrócił do Warszawy, gdzie podjął (prawdopodobnie) pracę w jednym ze stołecznych urzędów. Wiosną 1775 roku otrzymał posadę kancelisty w Departamencie Sprawiedliwości Rady Nieustającej, a wkrótce potem nadano mu tytuł szambelana JKMci. Jego kariera zachwiała się w listopadzie 1776 roku, gdy mając 21 lat opublikował anonimowo paszkwil pt. Portrety pięciu Elżbiet, opisujący niekorzystnie hetmanową Izabellę Branicką (siostrę króla), Izabelę Czartoryską, Izabelę Lubomirską, Elżbietę Potocką oraz Elżbietę Sapieżynę – najpotężniejsze chyba ówczesne Polski.  Szybko ustalono, że autorem jest Tomasz Węgierski. Wpływowe kobiety czuły się obrażone, a samo dzieło zostało spalone publiczne na rynku przez kata.

W grudniu 1777 stracił posadę w Departamencie Sprawiedliwości, poparcie możnych przyjaciół, a wkrótce potem skazano go na grzywnę i 7-dniowy areszt w wieży górnej marszałkowskiej. Po odbyciu kary Tomasz Kajetan przez jakiś czas przebywał na dworze Aleksandry Ogińskiej w Siedlcach. W 1779 wyruszył w podróż po Europie by w październiku tego roku dotrzeć do Włoch. W 1783 roku przez Martynikę wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W 1784 roku wrócił do Europy i przebywał głównie w Wielkiej Brytanii. Zarabiał na życie grą w karty. Planując z poparciem króla Stanisława Augusta powrót do Polski, zmarł w Marsylii w wieku zaledwie 31 lat.